14.03.1891 r. w Rzeszowie urodził się generał dywizji pilot Polskich Sił Zbrojnych Józef Zając. W sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich, pełniąc początkowo służbę w 3 Pułku Piechoty jako dowódca plutonu, kompanii, batalionu i pułku. W lipcu 1917 r. dowodził 6 Pułkiem Piechoty, a 1 sierpnia 1917 roku objął dowództwo 5 Pułku Piechoty. 15 marca 1918 r. przeszedł z II Brygadą gen. Józefa Hallera na Ukrainę, a 2 miesiące później w bitwie pod Kaniowem dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł i przedostał się do Francji.
Służba nie przeszkodziła mu w karierze naukowej, gdyż w grudniu 1915 r. ukończył studia doktoranckie, otrzymując stopień naukowy doktora filozofii.
Od maja 1919 r., po przyjeździe do Polski, przewodniczył Komisji Regulaminów i Tłumaczeń Dyrekcji Wyszkolenia Armii gen. Józefa Hallera, jednocześnie pełniąc funkcję dowódcy grupy szkół piechoty w Modlinie i Rembertowie. Kiedy rozgorzała wojna polsko-bolszewicka został skierowany na front. 17 sierpnia 1920 r. objął stanowisko szefa sztabu najpierw Grupy Operacyjnej „Dolna Wisła” 5 Armii, a następnie Północnej Grupy Operacyjnej 2 Armii.
12 kwietnia 1926 roku został mianowany dowódcą 23 Dywizji Piechoty w Katowicach. 3 sierpnia 1936 roku Prezydent RP mianował go Inspektorem Obrony Powietrznej Państwa.
W 1937 roku ukończył kurs pilotażu pod kierunkiem kapitana Henryka Wierszyłły. 4 maja 1939 roku uzyskał prawo do noszenia odznaki pilota wojskowego III klasy. Latał m.in. na RWD-8. W czasie kampanii wrześniowej był Naczelnym Dowódcą Lotnictwa i Obrony Przeciwlotniczej.
Po przegranej przedostał się przez Rumunię do Francji, gdzie 6 października powierzono mu pełnienie obowiązków dowódcy Lotnictwa i Obrony Przeciwlotniczej. 22 lutego 1940 r. został dowódcą Polskich Sił Powietrznych.
1 lipca 1940 r. został odwołany ze stanowiska by we wrześniu zostać zastępcą dowódcy I Korpusu w Szkocji. Rok później objął dowództwo Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie. 3 maja 1942 roku otrzymał awans do stopnia generała dywizji. Następnie został dowódcą I Korpusu Pancerno-Motorowego w Szkocji, a w 1946 r. pełnił funkcję Inspektora Wyszkolenia Wojska.
Po demobilizacji w 1948 r. osiedlił się w Edynburgu w Szkocji, gdzie rozpoczął studia z dziedziny psychologii i historii sztuki, otrzymując w 1951 stopień naukowy doktora filozofii z zakresu psychologii.
Zmarł w Ottawie po kilkudniowej chorobie 12 grudnia 1963 r.
